غربت
کجھ مار گئے وادھے لگدیاں دے. کجھ عمر دی ڈیگر کھا گئی
لگے جھٹکے کجھ انڑ چتیاں دے. رت جگر دی رنگ بدلا گئی
بےموسمی اودر سجنڑاں دی . انج دل مجبور تے چھا گئی
کجھ وال زمان سفید ہو گئے . کجھ غربت کمر نیوا گئی
جداں کرے کھلواڑ غریبی تاں انج سیت نوں تالا لگدا اے.
بت کملا رملا ہو ویندا اے ککھ بھار اچ باہلا لگدا اے.
جینوں خود خیرات ہا شاہی کیتی اووہ بشر ہنڑ دھالا لگدا اے.
کدیں پوہ نوں... عنف....میں کھندا نم اج ہاڑ اچ پالا لگدا اے.
ہتھوں غربت دے مجبور ہو کے . ڈیرے وچ پردیس دے لائے ھن
نازک حالات دی سر کش وچ .کئی قیمتی سجنڑ کھڑائے ھن
ھنڑ گل اچ طوق ہن غربت دے . کدی بخت زمان ہڈائے ھن
روح ھنڑ وی راہنداے وطناں تے . اساں کدے کوئی وطن بھلائے ھن
اوہدا رسنڑاں ھا کائی قیامت ترٹ پئی اکھ وسدی پئی صحرا ھو گئی
ارمان توں پلکاں طاق بھواۓ چا ھر ہنج مصروف دعا ھو گئی
کیتے ظلفاں کھول کے وین غریبی ہر حسرت قبر نما ہو گئی
ساڈے عابد سجدے جرم ھو گۓ اوہندی کفر کلام وفا ھو گئی
کسے کملے دی کسے کملی گل توں ڈٹھے ڈھیر سیانڑیں رو پئے۔۔۔۔
طوفان دے وچ سنگت دا پور لوڑا کے کمزور مہانڑیں رو پئے۔۔۔۔
نوی سنگت اچ ویکھ کے لگدیاں نوں بھائیوال پڑانڑیں رو پئے۔۔۔۔
ڈیوے بجھے ہوئے ویکھ کے درد دے گھر دے کئیں وار ٹیٹانڑیں رو پئے۔۔
Comments
Post a Comment