پنجابی غزل

پنجابی ویراں لئی بچپن دی یاد اچ 

پنجابی غزل

اوہ کلماں وی گئیاں اوہ دواتاں وی گئیاں
ٹر گئے اوہ دہاڑے اوہ راتاں وی گئیاں

لکڑی دی تختی تے اوہ کالی سیاہی
اوہ گلاں وی گئیاں اوہ باتاں وی گئیاں

اوہ پٹاساں تے داروں پٹاکے تے شرلی
عیداں وی گئیاں اوہ شبراتاں وی گئیاں

اوہ کنڈی تے کانا اوہ مچھیاں تے کمئے
ملحپ وی گئے اوہ برساتاں وی گئیاں

مائی دی جھنڑک تے اوہ وڈکے دا کھسہ
اوہ ڈر ٹر گئے تے اوہ جھاتاں وی گئیاں

اوہ والاں دے فیشن اوہ شیشہ تے کگھی
نخرے ٹر گئے تے اوہ عادتاں وی گئیاں

وانے دی کھٹ تے اوہ مٹی دے ڈنگر
گھوڑے وی ٹر گئے اوہ گھاتاں وی گئیاں

کھیڈ کبڈی گئی اوہ ڈھول ڈمہکا وی گیا
میلے ٹر گئے تے اوہ سوغاتاں وی گئیاں

ہک روپیے دی خاطر اوہ منتاں اوہ ترلے
اوہ پننڑ پناونڑ تے اوہ خیراتاں وی گئیاں

جدنڑ دے پیر اختر پئے وچ جوانی

اوہ بیلی وی گئے اوہ ملاقاتاں وی گئیاں


،،، مُسدّس ،،،
نہ چاہت دے جزبات الگ نہ زندگی دے کُلیات الگ
نہ ہنجواں دی برسات الگ نہ خوشیاں دے لمحات الگ
نہ مُستقبل دے خواب الگ نہ ماضی دے فِکرات الگ
نہ سوز الگ نہ ساز الگ نہ پیار بھرے نغمات الگ
نہ مذھب الگ نہ دھرم الگ نہ "عاقب" کائ گل بات الگ
بس اِتنڑی گل توں پھُٹ پۓ گئ میری ذات الگ اوہدی ذات الگ






غزل
دعویٰ اے مِرا یار کدیں یاد کریسیں
بے لوث مِرا پیار کدیں یاد کریسیں
گھبرایا نئیں ظُلماں توں زندگی دا جواری
کیڈا ہائی وفا دار کدیں یاد کریسیں

لفظاں دے سمندر چوں ھِک لفظ تے روسیں
اوہ لفظ ہاہ اِنکار کدیں یاد کریسیں
وِکدے نئیں سدا یوسُف ازمائش ہاہ رب دی
اے مصر دا بازار کدیں یاد کریسیں
مقتول دے تڑپنڑ تے وفا چیخ کے بولی
تقدیر دی تلوار کدیں یاد کریسیں
"عابد" دی غزل سُنڑ کے احساس کریسیں
کِتنڑاں ہاہ اوہ غمخوار کدیں یاد کریسیں
شاعر(عابد تمیمی)۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔انتخاب(عاقب ستیانوی) 


" " غزل " " "
جس دینہ سوالی تیرے در تے خیر پا آہدا رہیاۓ
تیرے گھر دا ہک بشر کائ شۓ سنا آہدا رہیاۓ
توں بڑا ہسدا رہیاایں پریشان وی ہوندا رہیاایں
ساۓ ڈھل مسلسل بھیرمی اچ سائل صدا آہدا رہیاۓ
تیرے درجے عالی ہن منگتا وی ایڈا عام نہیں
میں بھکھا نہیں بس لینی اے خیر وفا
آہدا رہیاۓ

غزل
دِل چوں نِکلی ہُوک حیاتی۔
چھڈ دے میری چُوک حیاتی۔
لحظے لحظے گھٹدے ہاں تے۔
کُجھ تاں پڑھ کے پھُوک حیاتی۔
کنڈیاں نال تَرُّپ نہ چھوڑیں۔
پھُلاں وانگ ملُوک حیاتی۔
مر گئ ماں توں پِچھے جگ تے۔
کوئ نہیں سُنڑدا کُوک حیاتی۔
بھُکے سئیں گے بال نِماشیں۔
اپنا ویکھ سلُوک حیاتی۔
عُمراں دے جگراتے دے کے۔
عاقب سئیں گئ گھُوک حیاتی۔ 



ﺍﻭﮦ ﻗﻠﻤﺎﮞ ﺩﻭﺍﺗﺎﮞ ﮐﺘﺎﺑﺎﮞ ﺩﺍ ﻭﯾﻼ
ﺍﻭﮦ ﺑﭽﭙﻦ ﮬﺎ ﺭﺍﭨﮭﺎﮞ ﻧﻮﺍﺑﺎﮞ ﺩﺍ ﻭﯾﻼ

ﮔﻨﺎﮬﻮﺍﮞ ﺩﺍ ﮈﺭ ﻧﮧ ﺛﻮﺍﺑﺎﮞ ﺩﮮ ﺭﻭﻟﮯ
ﻧﮧ ﮐﻮﺋﯽ ﭘﺮﺩﺍ ﺩﺍﺭﯼ ﺣﺠﺎﺑﺎﮞ ﺩﮮ ﺭﻭﻟﮯ
ﻧﮧ ﺳﻨﮕﺘﺎﮞ ﺩﮮ ﻭﭺ ﮐﻮﺋﯽ ﺣﺴﺎﺑﺎﮞ ﺩﮮ ﺭﻭﻟﮯ
ﺗﻌﺒﯿﺮﺍﮞ ﺩﯼ ﭼﻨﺘﺎ ﻧﮧ ﺧﻮﺍﺑﺎﮞ ﺩﮮ ﺭﻭﻟﮯ

ﺍﻭﮦ ﻗﻠﻤﺎﮞ ﺩﻭﺍﺗﺎﮞ ﮐﺘﺎﺑﺎﮞ ﺩﺍ ﻭﯾﻼ
ﺍﻭﮦ ﺑﭽﭙﻦ ﮬﺎ ﺭﺍﭨﮭﺎﮞ ﻧﻮﺍﺑﺎﮞ ﺩﺍ ﻭﯾﻼ

ﺩﻭﺍﺗﺎﮞ ﺩﮮ ﮈﻭﺑﮯ ﺩﯼ ﻭﻗﺘﯽ ﻟﮍﺍﺋﯽ
ﺍﻭﮦ ﺍﻧﮕﻠﯿﮟ ﭘﮭﺴﺎ ﮐﮯ ﺗﮯ ﮐﺮﻧﮍﯼ ﺭﺳﺎﺋﯽ
ﺍﻭﮦ ﻧﮩﺮﺍﮞ ﺩﺍ ﺩﮬﺎﻭﻧﮍ ﺗﮯ ﭼﮭﭙﻨﮍ ﭼﮭﭙﺎﺋﯽ
ﺗﺮﻧﮕﮍﯼ ﺩﮮ ﮐﮭﺪﻭ ﺩﯼ ﻣﺎﺭﻧﮍ ﮐﭩﺎﺋﯽ

ﺑﮯ ﻣﻘﺼﺪ ﺳﻮﺍﻻﮞ ﺟﻮﺍﺑﺎﮞ ﺩﺍ ﻭﯾﻼ
ﺍﻭﮦ ﻗﻠﻤﺎﮞ ﺩﻭﺍﺗﺎﮞ ﮐﺘﺎﺑﺎﮞ ﺩﺍ ﻭﯾﻼ

ﺍﻭﮦ ﺑﭽﭙﻦ ﮬﺎ ﺭﺍﭨﮭﺎﮞ ﻧﻮﺍﺑﺎﮞ ﺩﺍ ﻭﯾﻼ
ﺍﻭﮦ ﺑﺎﺑﮯ ﺩﺍ ﻋﻠﺘﺎﮞ ﺗﮯ ﺟﮭﻨﮍﮐﺎﮞ ﺳﻨﺎﻭﻧﮍ
ﺍﻭﮦ ﺳﺎﮈﮮ ﺭﺳﯿﺌﻮﯾﮟ ﺗﮯ ﻣﻮﮈﺍﮞ ﺑﻨﺎﻭﻧﮍ
ﺍﻭﮦ ﺍﻣﺎﮞ ﺩﺍ ﭼﻢ ﭼﻢ ﮐﮯ ﺳﺎﻧﻮﮞ ﻣﻨﺎﻭﻧﮍ
ﺍﻭﮦ ﺟﮭﻮﻟﯽ ﭺ ﭘﺎﻭﻧﮍ ﺗﮯ ﮔﻞ ﻧﺎﻝ ﻻﻭﻧﮍ
ﺍﻭﮦ ﺑﺰﻣﯽ ﮬﺎﺳﺠﺮﮮﮔﻼﺑﺎﮞ ﺩﺍ ﻭﯾﻼ


--وطن تہاڈا چھڑیندے پئے آں،
 تساں کوں راضی کریندے پئے آں
سدایا ہاوے، آگئے ساں،
 بھجایا ہے وے تے ویندے پئے آں
نظرکوں دیدار دی اے عادت،
 تے کوئی وی عادت نئیں چھٹدی سوکھی
گزر تاں ویسی، گزار ای ویساں، 
گزرسی کیویں سچیندے پئے آں
نصیب ساڈا خراب ہا 
تاں تساں وی سانوں خراب کیتا اے
خوشی دی خیرات منگی آہی،
 غماں دی گڈھڑی بندھیندے پئے آں
فکر توں تھی گئے وجود لاغر
 ایہہ پیر من من دے لگدے پئے ہن
زمین توں نئیں قدم پٹیندے، 
فر وی خود کوں گھلیندے پئے آں
جگر دے چھالے تے زخم دل دے،
 رواٹ مونجھاں فراق شاکرؔ
وچھا کے چادر نصیب والی سامان سارا کنجیندے پئے آں
(شاکر شجاع آبادی)




ﺍﻭﮦ ﻗﻠﻤﺎﮞ ﺩﻭﺍﺗﺎﮞ ﮐﺘﺎﺑﺎﮞ ﺩﺍ ﻭﯾﻼ
ﺍﻭﮦ ﺑﭽﭙﻦ ﮬﺎ ﺭﺍﭨﮭﺎﮞ ﻧﻮﺍﺑﺎﮞ ﺩﺍ ﻭﯾﻼ

ویکھی اےجوانی دی بہار لوکوں وکھری
جت ویکھی وکھری تے ھار لوکوں وکھری.

بھکھ تس وچ وی نا ذرا گھبرایا میں.
رج نوں وی رب جانڑے رج کےپچایا میں.

ویریاں دےنال وی نبھائ وج گج کے.
سجناں دے گھاٹیاں نوں رکھیا میں کج کے.

خوشی آئ تانویں ھک ویلا نہیں بھلیا.
غمی آئ تانویں ھک ویلا نہیں بھلیا.

دسو نی سہیلیو او ڈوری کدےگئ اے.
اللہ میرےکاکےدا او لوری کدےگئ اے.

کدوں او مزہ آیا گیند بلے ھاکی وچ.
جہڑا کدی آندہ سی کلورنا چھپاتی وچ.

ھک واری ربا او وقت وکھائیں ھا.
انجےوانگوں ھیر ھیر باگھڑا کھڈائیں ھا.

گلی ڈنڈا گیٹی شیٹی انی انا یاد اے
۹نو گوٹی ۱۲بارہ مار اکھیں بنا یاد اے.

کیڑےمکوڑےپانڑی کھڈاں وچ پاونڑا.
ٹھلےسراں آلیاں نوں اچ کےلڑاونا.

گلی اچ کھلو کے سنگتی اڈیکنے.
رسی پا کےگل وچ گلڑ دھریکنے.

لک چھپ وچ ساری رات چا دھماونڑی.
تھکنا نا سونڑا نا نیند نیڑےآونڑی.

لڑنا جےبیلی نال اوھنوں دھمکاونڑا.
راتیں ساڈے ویہڑےبھاجی لینڑ توں نا آونڑا.

جہندےکولوں کٹ کھانی جہندی پھوڑی پاونڑی.
دھمی نال اسے دی چا کنڈی کھڑکاونڑی.

بیلی دےبغیر جھٹ راھنڑا نا اکیلا اے.
کیڈا چنگا ویلا ھا ایہہ کیڈا بھیڑا ویلا اے.

رکھنی نا دل وچ جیڈی وی لڑائ اے.
جتھوں دی لڑائ ھائ اوتھےای مکائ اے.

چولا کہندا چا کےچا کسےنوں نپاونڑا.
تیری میری آم شام اس نو پٹاونڑا.

پونڑی جےکٹ روندا امی کول جاونڑا.
دوھواں دیاں ماواں نے تماشہ چا بنڑاونا.

گھر اچ جہڑی گل ھووے منوانڑی.
اچا اچا روونڑا تےھنج کوئ نا آونڑی.

کوٹھےاتےچڑ کےامی نوں ڈراونا.
دھرک دےبہانےسارا کجھ منواونا.

ابو دی سراندی باھنڑا جھاکا آنڑا یاد اے.
اج دی اولاد دےپئیری وی جہاد اے.

اج دیاں بڈھیاں دےانج حال مندے ھن.
بابا چپ کر بوہ بولدےپۓبندے ھن.

جداں دی اے امی کولوں مما بن گئ اے.
قدماں دےوچ ایدےجنت نا رھئ اے.

کل دا پیو اج پاپا سدویئندا اے.
تائیں تاں او چاہ وچ پپو بوڑ کھاندا اے.

پھپھیاں دےسانگےاتے وگ گئ لکیر اے.
بھانجیاں تے ماسیاں دے ھتھ تقدیر اے.

اج اےسانگا مسیریں تے مسیراں دا.
تانگےآلا سنگ مک گیا پتریراں دا.

اس ویلےعورتاں ناں پریں وچ آونڑا.
اناں دا ھا کم بس گجھنا پکاونڑا.

اج سارےفیصلےتاں ھن ھتھ رناں دے.
آھدین مرد تاں ھوندے کچےکناں دے.

الف انار ب بکری پ پتنگ اے.
اساں استاد توں تے او ساتھوں تنگ اے.

پانڑی وی نا لاونڑا تے پوچا وی نا ڈھوڈنا.
تھک کےسلیٹ اتوں چولےنال پوجھنا.

مارنیاں کھچاں ساڈی مجھ کٹی جائ اے.
امب گلورے اساں بوھلی وی بنڑائ اے.

ٹھڈھ اچ بۓکےرل چولہا سیکنا.
پہلی دوجی روٹی پاروں سارا ویہڑا لیٹنا.

ویکھ کےامڑی نو کم بھل جاونڑے.
مٹی آلے منہ توں ھوٹ نا ھٹاونڑے.

دیونڑےچا مٹھو گڈو جۓ القاب اے.
وار دیواں ایناں توں زمانےدےخطاب اے.

سدھراں دا جھگا کسے تے اساریا.
جتیا او جتیا ھاریا میں ھاریا.

ھاسےتوں میں چھیڑاں ھا او شرماوے ھا.
اسےکھیڈ وچ مینوں موت آ جاوے ھا.

اج اناں سدھراں نو دل پچھتاندااۓ.
گیا ویلا وت کدے ریاض ھتھیں آنداۓ


غزل..
رسماں ریتاں بدل گئیاں ہن..
پرم پریتاں بدل گئیاں ہن..
گل گل تے تکرار کرینایں..
تیریاں نیتاں بدل گئیاں ہن..
آپ توں ودھ ہا مان جنہاتھے..
اوہ شخصیتاں بدل گئیاں ہن..
سونا پتل ، پتل سونا..
ہن اصلیتاں بدل گئیاں ہن..
عاقب" سگویں ٹھاٹھ اے گھر دی..
بس ملکیتاں بدل گئیاں ہن